353 kilo

“Wat zijn we lekker aan het prutsen”, grinnikten we tegen elkaar op dinsdagmiddag, toen het eindelijk leek te lukken. Want prutsen is iets waar we tegenwoordig trots op zijn. Met dank aan een verhaal van collega Arjan Swinkels van de Stoerderij. Voor wie dat verhaal niet wil lezen (wat echt een gemiste kans zou zijn!), een prutser in dit verband is een kleinschalige boer die probeert geen geld uit te geven dat ‘ie niet heeft en toch een boerderij van de grond te krijgen. Inefficiënt, met heel hard werken, veel flexibiliteit, veel creativiteit en weinig slaap en weinig geld, dus. 

Terug naar zondag.  Op zondag zitten Ada en ik bij elkaar en dan plannen we de komende week en proberen we overzicht te krijgen of te houden over ons bedrijf. De slager heeft laten weten dat het vlees van de varkens en de geiten die we lieten slachten klaar ligt om opgehaald te worden. 34 dozen van zo’n 10 kilo gemiddeld. Wij hebben 2 vrieskisten op de boerderij. Daar passen – weten we van de vorige keer – zo’n 5 a 6 dozen vlees in. Waar laten we dan die andere 28 dozen?? Want de slager wil graag dat we alles in 1x meenemen. We kijken elkaar even aan. Dit is weer zo’n moment. Zo’n prutsmoment. We kunnen heel goed geiten groot brengen en varkens ook. De logistiek rond het slachten was een gedoe (daarover misschien een andere keer), maar dat is gelukt. En nu dit. 

We kijken elkaar aan en besluiten: dit gaan we regelen. En we zetten onszelf gelijk onder druk, want Ada is de enige met een rijbewijs, dus die moet het vlees gaan halen. En Ada heeft vanaf woensdag vakantie. Dus het moet dinsdag geregeld… Op maandag bellen we een heleboel mensen in ons netwerk. Wie heeft er voldoende vriesruimte op een redelijke afstand van ons? Kunnen we een (mobiele) vriescel huren? Kunnen we ergens vriesruimte huren? We hebben heel veel lijntjes uitgezet, nu wachten wie er bijt en dan voorzichtig binnenhalen. Met het nodige achter mensen aan bellen en nog een keer vragen en nieuwe ideeën bedenken en verder bellen, krijgen we het voor elkaar. Denken we. Dinsdagmiddag om 12 uur kijken we elkaar weer aan. We lijken voldoende ruimte te hebben. Dan de slager bellen. Hoe laat kunnen we vandaag terecht? Tot half twee. Lelijk woord. Dat halen we niet. Morgenochtend vanaf 5 uur kunnen we weer terecht. Snel nemen we dat besluit. De vakantie van Ada begint een paar uur later.

Woensdagochtend om 6 uur stapt Ada in de auto en tegen achten staat ze weer op het erf. Wagen volgeladen… Dan begint onze logistieke opgave. 34 dozen vlees waarvan we aan de buitenkant alleen kunnen zien of er geiten- of varkensvlees in zit. Dus alles open maken, tellen hoeveel verpakkingen van elke soort en hoeveel dat in totaal weegt. Noteren op de doos en in de computer, zodat we een overzicht hebben. Als de stagiaires en meewerker arriveren, zetten we ze gelijk aan het werk. En al snel hebben we een ritme te pakken. Binnen korte tijd hebben we alles geïnventariseerd. Ada en ik besluiten welke dozen bij ons in de vriezers gaan. En welke dozen we verder weg stationeren. En dan gaan Ada en de meewerker die dozen op hun plek brengen. Dan rest Ada alleen nog de geleende auto terug te brengen (want wij hebben geen auto die zoveel ruimte heeft). De brandstofkosten vergoeden we in een paar heerlijke stukken vlees. Klaar!

Nou… dan begint het proces van elke verpakking wegen en noteren. Zodat we weten wat we in voorraad hebben en dat goed kunnen beheren. Tenslotte doen we via de Buurderij Haarlem aan online verkoop. En verkopen we het tegelijk in onze winkel. Het is een proces met veel stapjes om een stuk vlees van ons op uw bord te krijgen. Maar na de eerste smaakproeven kunnen we stellen dat het zeer de moeite waard is. En wij zijn trots dat we het weer zo voor elkaar hebben geprutst.