Kuifje

We hebben een bok met zo’n weelderige bos haar op de kop, dat we hem direct van het begin af Kuifje hebben genoemd. Zijn (half)broer kreeg de naam Bobby. Kuifje komt op veel foto’s uit de start van onze boerderij voor, omdat hij zo’n mooie karakteristieke kop heeft. En het is zo’n lieverd.

Vol enthousiasme springt hij elke morgen tegen de deur als we eraan komen. Goedemorgen! In oktober hebben we Kuifje en Bobby een tijdje gescheiden en hebben we ze allebei bij een groep vrouwelijke geiten gezet om die te dekken. Beiden hebben dat goed gedaan, met voor Kuifje zelfs een 100% score. Maar toen we de mannen weer bij elkaar brachten, werd het anders. Dat ze even wat ruzie maakten om weer te bepalen wie de baas is, dat vonden we normaal. Maar Kuifje bleef maar een beetje ruzie zoeken. Met Bobby, maar ook met ons en met anderen die hem soms kwamen verzorgen. Het werd gevaarlijk. We hebben van alles geprobeerd om hem wat kalmer te laten worden, maar dat lukt niet. We hebben advies ingewonnen en dat kwam steeds op hetzelfde neer. Castratie is de enige kans om Kuifje rustig te krijgen. Geen garantie, maar een kans. We hebben geaarzeld, want we willen onze dieren zo natuurlijk mogelijk houden, maar we vonden het niet langer veilig en verantwoord. Dus kwam deze week de dierenarts en is Kuifje ontmand.

Zoals dat gaat, assisteerde de boer de dierenarts bij de operatie. Heftig, vond ik het. Ik heb dergelijke dingen wel eerder gezien, maar nu was het “mijn” Kuifje. Nu laten we Kuifje eerst herstellen en over een paar weken weten we dan of onze vechtersbaas weer lief kan doen.   25 meter verder in de wei staan de wagens met de vrouwelijke geiten en onze 10 lammeren. Nog geen 5 minuten nadat de dierenarts weg was, ontving ik daar een klas met 10 kleuters van De Waterlelie, school voor Speciaal Onderwijs. Even schakelen. En genieten, van de rust waarmee deze kinderen op een geïmproviseerd bankje kunnen zitten en met volledige aandacht een klein lam op schoot kunnen nemen en aaien en knuffelen. Zo liggen de emoties bij ons voortdurend voor het oprapen. Het is een wonderlijk bestaan, stadsboer zijn. Ik geniet er met volle teugen van. Alleen moet ik nog leren er iets meer bij stil te staan. Want in alle drukte lijkt het soms belangrijker om de to-do-lijst af te hebben.   Maar vanmiddag, na een lange, chaotische en soms frustrerende werkdag, zei ik tegen Ada, terwijl wij eigenlijk allebei wel naar huis wilden: “wij moeten nog even met de lammetjes knuffelen. Even opladen.” En na 10 minuten in de wagen te hebben gezeten en bedolven te zijn geweest onder een stapel lammeren, voelde ik de energie weer stromen. Heerlijk!   Kuifje maakt het overigens goed. En of de operatie het gewenste resultaat oplevert, weten we pas over een tijdje.